шог үгүүллэг
Үс гэзэг сэгсийтэл ургаж, зүг бүр тийш арзайн хатжээ. Малгай минь урагдаж салбаран нүүр лүү унжчихсан. Хувцас хунар ч навсайж, цуурч цоороод, туузан бухал л гэсэн үг. Цүнх минь хэнгэрэг цанархуу болж хэмхэрсэн агаад, мэдээж дотор нь юу ч үгүй. Дотор ч гэж байхгүй юм чинь.
“Ууж ч болдоггүй, уухгүй байж ч болдоггүй, хаашаа эд в дээ, энэ сархад” хэмээсэн, наддаа л ихэд гүн ухааны бодролыг минь тасалдуулан, хэсэг улс манийг бариад авлаа. Согтуу хүнийг гэхээс биш, шартсан хүнийг эрүүлжүүлэхэд хийнэ гэж баймааргүй.
-Түргэн Дамбий гуай та Төрийн Ордондоон заларч хайрла.
-Ийм хувцас хунартай оруулж болох юм уу?
-Жийнс, мини-юбкийг л хорьсон. Энэ хүнд аль нь ч алга.
-Аль нь ч байсан нь будаа болоод, мэдэгдэхээ байчихсан юм биш үү.
-Хөхчүү бөөгөөс уламжлагдаж ирсэн онгодтой өмсгөл шүү. Хамаагүй бурж байж, ниргүүлэв чи гэлцэн, дарга сайд байлтай, сүр сүндэр, ганган дэгжин нь гэж жигтэйхэн, зүс таних боловч, адил гялтгар цагаан царай нь гялбаагаад ялгахуйяа бэрх тэд намайг бараг л толгой дээрээ өргөн зорчсоор, УИХ-ынхаа чуулганы танхимд орууллаа.